Yazar: Garbis Reçber

  AKP iktidarının önemli bir kısmı burjuva klikler arası iç çatıșmayla geçti. Kemalist klik bertaraf edilip, özellikle Gezi’den sonra Erdoğan’ın yűkselen Bonoparist, totaliler eğilimleriyle birlikte Tűrkiye sosyalist hareketi Kemalizmle araya koyduğu mesafeyi tekrar kaldırma eğilimleri sergilemeye bașladı. 15 Temmuz bașarısız askeri darbe girişimininden sonra, Erdoğan rejimi burjuva demokrasisini hızla rafa kaldırmaya bașladı. OHAL ve KHL’larla yönetilen bir rejime evrildi. Șaibeli 16 Nisan referandumuyla birlikte tűm yetkileri kendi șahsında toplayan Erdoğan diktatörlüğü, yűksek sesle yeni bir űlke ve rejim kurduğunu dile getirmeye bașladı. Tűrkiye kapitalizmin tarihi resterasyon sűreçleriyle geçmiștir. Bu konuyu ayrıntılı șekilde ele almak bașka bir yazının konusudur. Özellikle...

  1) Erdoğan diktatörlüğü, uzun bir süredir tüm siyasal varlığını kutuplaștırma ve kendisine muhalif olan tüm kesimleri hedef gösterme üzerinden sağlamaktadır. Bu kutuplașmanın kendisine dönen yan etkisi, emekçi sınıfları sürekli olarak politik bir atmosferin içinde tutmaktadır. Dıș politikada yașadığı açmazlar ve özelikle Suriye politikasının çökmesiyle birlikte, uluslarası politikalarını günü kurtaran populist politikalar ile sağlamaya çalıșmaktadır. Bunun sonucu olarak Erdoğan kalıcı olarak hiçbir emperyalist blogla ilișki kuramamaktadır. Bu durum da Erdoğan’ı içeride ve dışarıda hızla izolasyona sürüklemektedir. Bu durumdan çıkabilmek için her geçen gűn daha fazla totaliterleşmekte ve kendi mezar kazıcısı olan emekçi sınıfların öfkesini büyütmektedir. Siyasi varlığını ancak kör...