Erdoğan iktidarı tarihi boyunca en fazla ecel terleri döktüğü, iktidardan düşmeye yaklaştığı dönem Gezi isyanının yaşandığı zaman dilimidir. Erdoğan iktidarının otoriter, despotik politikalarına karşı Türkiye’nin dört bir yanında milyonlar halinde kitleler ayaklandı.
Gezi isyanı; emekçilerin, gençlerin, kadınların, LGBTİ+ların, kürtlerin, çevre ve yaşam savunucularının kolektif itirazı ve özgürlük isyanıdır. Erdoğan için bu isyan fobiye dönmüştür. Sürekli olarak Gezi isyanını itibarsızlaştırmaya çalıştı, oluşabilecek bir kitlesel seferberlik karşısında devlet terörü uygulayacagının tehtidini canlı tutmakta, kendisine yönelen en ufak bir protestoyu dahi en sert biçimde bastırmaktadır. Erdoğan Gezi isyanından korkmakta haklıdır. Çünkü ekonomik ve siyasal kriz bataklığına saplanmış vaziyettedir. İnşa ettiği Başkanlık rejimi dikiş tutmamakta, teltel dökülmektedir. Eline sınırsız yetkiler geçsede, toplumsal rıza üretme yetisi buz gibi erimektedir.
Hayat pahalılığı, yoksulluk, işsizlik, sefalet, devlet baskısı altında emekçi kitleler nefes alamaz duruma gelmiştir. 2022’in ilk aylarında Türkiye’nin dört bir yanında bir çok farklı iş kolunda yaşanan fiili meşru grev dalgaları, hızla büyüyen 8 Mart vb gûnlerde gövde gösterisine dönen kadınların isyanı, tüm devlet terörüne ve baskıya rağmen teslim alınamayan kürt halkı…
Erdoğan bu mücadelerin birleşik kitlesel bir hatta evrilmesi durumunda iktidarının tuza buz olacağını çok iyi bilmektedir. Bunun için polise sınırsız yetkiler vermekte, koluk güçlerini, devletin baskı aygıtlarını güçlendirmekte, cihatçı, faşist milislenmeleri örgütlemekten geri durmamaktadır. Gezi davasından çıkan sonuç ve davanın tüm seyri boyunca yürütülen süreç, dava üzerinden tüm toplumsal muhalefete meydan okuma, korkutma, sindirme girişimidir.
Davanın tüm seyri bunu kanıtlar niteliktedir. İddianamesi Gülenci bir savcı tarafından hazırlanan Gezi davasında bugüne dek sanıklar iki kez beraat almıştı. Fakat Erdoğan’ın davaya müdahalesiyle Yargıtay mahkemesi bu kararı bozmuştur. Tekrar görülen ve 15 Temmuz darbe girişimi ile birleştirilen Gezi davasında dosyada somut ve açık deliller bulunmamasına, delil olarak sunulan telefon dinlenmelerinin mevcut hukuka göre yasadışı sayılmasına rağmen Osman Kavala için müebbet, Can Atalay, Mücella Yapıcı, Tayfun Kahraman, Mine Özerden, Çiğdem Mater, Hakan Altınay ve Yiğit Ali Ekmekçi için 18 yıl hapis ve tutuklama kararı verildi. Dava hakimlerinden birinin 2018 yılında AKP’den milletvekili aday adayı olmuş olması davaya iktidarın öznel müdahalesi konusunda çok şeyi anlatmaktadır. Sanıklara Türk Ceza Kanunu’nun 312. maddesine göre “cebir şiddet yoluyla Türkiye Cumhuriyeti hükümetini ortadan kaldırmaya veya görevlerini yapmasını kısmen veya tamamen engelemeye teşebüs suçlamasına dayanır. İşin traji komik tarafı ise dava dosyasında sanıklar cebir ve şiddet kullandığına dair en ufak bir delil yoktur.
Bu mahkemeninde, Erdoğan rejimininde, onu iktidarda tutan sermaye sınıfınında hiçbir meşruiyeti yoktur. Bir sınıf diktatörlüğü olarak kendisini örgütleyen burjuva devletler için hukuk ve yargı kurumları, cebir, şiddet, baskı aygıtlarından başka bir işlevi yoktur. Hukuk ve mahkemeler adaletin önündeki manipülatif engellerdir. Emekçilerin ve ezilenlerin adaleti sınıf savaşlarından geçmektedir. Gezi için adalet ne burjuvazinin mahkeme koridorlarından ne Avrupa mahkemelerinden nede seçim sandıklarından geçer. Suç ve suçlular bellidir: Berkin Elvan’ı, Ethem Sarısülük’ü, Abdullah Cömert’i, Ali İsmail Korkmaz’ı, Mehmet Ayvalıtaş’ı, Medeni Yıldırım’ı, Ahmet Atakan’ı öldüren, onlarca insanı kör ve sakat bırakanlardır.
Suçlu emri ben verdim, polisimiz destan yazdı diyen, Berkin Elvan’ın annesini meydanlarda yuhlatan Erdoğan hükümeti ve onun çevresinde kümelenen bir avuç asalak sermaye sınıfıdır. Gezi davası, suçluların iktidarı devrimci yöntemlerle emekçiler tarafından yıkıldığında ve sanık sandalyesine oturduğunda başlayacaktır.
Tüm siyasi tutsaklara özgürlük!
Gezi İsyanı yargılanamaz!
Özgürlük Savaşan işçilerle Gelecek!